Oostenrijk wintersport 2008 Zillertal

Landhaus Sonnenschein in Finkenberg 
een uitstekend appartement bij Heiko en Juliette Lapp 

21 maart t/m 5 april 2008

De tweede wintersport vakantie voor ons deze winter. In januari waren we in het Brixental. In plaats van het skigebied van Ischgl, Galtür en Kappl gaan we dit keer naar het Zillertal. We verblijven dit jaar voor het eerst tijdens de winter in een appartement ipv een hotel. We kijken ondanks het mindere weer terug op een leuke vakantie samen met Ton en Anneke. Naast hun aangename gezelschap was de eerste week met de Alpenfreaks Kurt, Kathleen en de kinderen Jens en Arne heel plezierig.    

Heenreis met de DB autozug van Düsseldorf naar Innsbruck 

We blijken dat goed ingeschat te hebben ipv de normale 2,5 uur hebben we ruim 4,5 uur nodig om in het centrum van Düsseldorf te komen. We parkeren de auto bij de autoverladung en wandelen het centrum in om daar een hapje te eten.

We vinden een pizzeria waar we allen kiezen voor een lekkere pizza. Emmy en Peter nemen bij de pizza nog een gemengde salade. De maaltijd besluiten we met een heerlijke cappuccino.

En ja daar stuiten we tegen een probleem. We hebben volgens de medewerker van de autoverladung de voorwaarden niet goed gelezen. Wij zijn er vanuit gegaan dat we de auto hoogte moeten opgeven en dan apart aangeven dat we een dak box bij ons hebben. Echter je moet de hoogte van de auto inclusief de da box opgeven. Gelukkig is er nog een plaatsje boven op het autogedeelte en kunnen we mee. Anders hadden we ook mee gekund maar dan hadden we de dak box moeten demonteren. En ja met al die spullen er in gaat dat niet zomaar. De auto staat op de wagon en wij zoeken onze coupé op. Zillertal, wir kommen! Met de ligwagenconducteur maken we de afspraak dat hij ons morgenochtend om 06.00 uur wekt. Ruim op tijd om ons even op te frissen en te ontbijten. 

Zaterdagochtend worden we uit ons zelf rond 05.45 wakker. Wanneer we naar buiten kijken sneeuwt het. Dan zien we een stations bord, we zijn bij Augsburg. We verbazen ons hier over aangezien we volgens de dienstregeling al in de buurt van de Oostenrijk moeten zijn. Wanneer even later de conducteur langs komt blijkt dat we twee uur vertraging hebben. De oorzaak is een bijzondere. De trein heeft de vertraging opgelopen doordat van één van de auto’s op het bovendek de kofferbak opengesprongen is. Even draait Peter zijn maag zich om en slaat zijn hart twintig keer te snel. Gisteravond had hij nog geroepen ik weet niet zeker of de kofferbak wel goed dicht is. Nuchter als altijd trekt Emmy de conclusie als je auto op slot kan is je kofferbak goed dicht! De conducteur stelt Peter meteen gerust, u rijdt vast niet in een Mercedes C-klasse met een Duits kenteken. Hoe hij zou hij ons nou ingeschat hebben op geen geld voor een Mercedes C-klasse of was ons Duits zo slecht dat we niet voor een Duitser konden doorgaan?

Door dit incident zijn we dus behoorlijk vertraagd, en zijn we er direct achter gekomen waarom we het vannacht zo warm hadden. Normaliter zijn de ligwagens voorzien van airconditioning en slaap je dus redelijk koel. Echter ze hebben tijdens de stop van 2 uur de elektriciteit van de trein moeten halen. Er mag namelijk pas op de autotrein gelopen worden als de stroom is uitgeschakeld. Gevolg is ook dat we moeten wachten op ons ontbijt. De verse broodjes komen in München aan boord. We moeten dus nog ff geduld hebben. Onder het genot van een ontbijtje zien we de eerste bergen verschijnen. Punctueel 2 uur te laat arriveren we in Innsbruck. Om 09.20 uur rollen we het station binnen.

In een heerlijk zonnetje wachten we tot de autowagons bij het speciale perron staan. Rond 10.00 uur rijdt Peter de auto van de trein. Via de Inntallautobahn rijden we vlot tot de Zillertallerbundesstrasse. Hier sluiten we achter aan in de rij om het Zillertal binnen te rijden. Dal uitwaarts is het helemaal bal. Er staat daar een nog grotere file. 

We arriveren bij Heiko en Juliette en worden allerhartelijkst ontvangen. We krijgen gelijk een heerlijke kop koffie en wisselen de laatste nieuwtjes uit. Wanneer we even later de auto aan het uitpakken zijn arriveert Kurt met zijn gezin. Wij kennen hem via de Alpenfreaks het leukste forum op internet voor en door bergfanaten. De rest van de dag brengen we door met de boodschappen voor het weekend doen, lekker lui zijn en acclimatiseren. Ook maken we de afspraak om morgen met elkaar te gaan skiën. Anneke en Ton welke niet skiën gaan wandelen. In de avond worden we verrast met een groot paasvuur voor de deur. Het Paasvuur is een traditie dat voor ons Hollanders onbekend is. We zijn te moe om nog naar buiten te gaan en genieten vanaf het balkon van dit spektakel. Ondanks dat het door de drank en hoeveelheid mensen er luidruchtig aan toe gaat vallen we als een blok in slaap.

In skiën in het Ahorngebied / Mislukte dag op de Penken.

Zondag 23 maart Wanneer we op 1e Paasdag wakker worden ziet het weer er niet zo mooi uit als de zaterdag bij aankomst. We hebben rond 09.30 afgesproken met Heiko maar aangezien Heiko en Juliette gisteren bij het Paasvuur waren word het vertrek iets uitgesteld. 

Rond 10.30 zijn we bij de Ahornbahn daar staan Kurt en familie al een tijdje te wachten. We reizen met de grootste kabelbaan van Oostenrijk voor het kleinste skigebied naar boven. Samen met Kurt. Katleen, Heiko en de kinderen maken we het familie ski gebied Ahorn onveilig. De “Smetjes” (Kurt en familie) skiën voor de tweede keer. Het zijn echte natuur talenten, zij verbazen ons met hun kunnen. We beleven een prachtige dag, het zicht was af en toe minder, boven op de Ahorn sneeuwt het licht, echter het gezelschap is zeer aangenaam.

Maandag 24 maart 

Maandag, 2e Paasdag hebben we weer afgesproken om met Heiko en familie te gaan skiën. De “Smetjes” gaan vandaag niet met ons op stap. Zij hebben ski les bij de plaatselijke skischool. Aangezien Heiko eerst nog wat andere verplichtingen heeft spreken we om 11.00 uur af. Beneden in het dal schijnt een zwak zonnetje. Dat beloofd een mooie ski dag te worden. Helaas te vroeg gejuicht.

Wanneer we met de Finkenbergeralmbahn richting de Penken gaan word het zicht minder en minder. Niet echt Peter zijn weer. Vroeger ging hij bij dit weer niet skiën. Door het slechte zicht en het niet zien van diepte wordt hij bergziek vergelijk het maar met zeeziekte. Erg lastig om bij het skiën geen diepte te zien. Sinds hij een nieuwe skibril heeft was het euvel dacht hij, verholpen. Maar vandaag is zo’n dag dat de bril niet helpt. Na één afdaling houd hij het voor gezien. Hij besluit om zijn maag rust te gunnen. Door het drinken van een spezi komt hij wat bij maar een afdaling maken zit er vandaag niet meer in. Heiko gaat met de kinderen lekker verder en wij (Peter en Emmy) vermaken ons met kijken voor zover er wat te zien valt natuurlijk. Morgen weer een nieuwe dag.

Volgende pagina wintersport 2008