Een wandeling van Moos naar St Leonhard
- Oostenrijk / Italië zomervakantie 2023
- Bludenz bezoek Milka Lädele
- Feldkirch
- Wandeling langs de Bodensee vanuit Bregenz
- Rappenlochschlucht en Krippenmuseum Dornbirn
- Wandeling naar de Wiegensee
- Stadbezoek Bozen
- E-bike tour van Graun aan de Reschensee naar Naturns
- Steinach am Brenner en Peer Alm Navis
- Wandeling Freienfeld naar Mauls
- Wandeling Passerschlucht
- E-bike tour Kalterersee
- E-bike tour Passeiertal
- Schloss Tirol in Dorf Tirol
Vandaag rijden we vanuit Naturns naar St Leonhard in Passeier. We willen in het dorp de auto parkeren om dan met de bus verder te gaan naar Moos. Hier start de wandeling door de Passerschlucht. Je kan deze wandeling ook andersom maken maar dan moet je hoogtemeters klimmen, wij kiezen voor dalen. Daarnaast eindigen we liever bij de auto dan dat we eerst nog op een lijndienst moeten wachten die ons terug brengt.
We rijden door Sankt Leonhard maar kunnen geen parkeerplaats vinden. In het hele dorp geldt een parkeerzone met maximaal 1,5 uur parkeren. Dit is tekort voor de wandeling. De parkeergarages zijn allemaal eigendom van bedrijven en alleen voor bezoekers. We rijden het dorp noodgedwongen weer uit en gaan er eigenlijk vanuit dat we de wandeling niet kunnen maken. Tot we vlak voor het dorp een parkeerplaats zien van Museum Passeier en restaurant Sandwirt. We parkeren de auto en besluiten daar een cappuccino te gaan drinken. De parkeerplaats van restaurant Sandwirt is ook privé maar met toestemming van de serveerster kunnen we de auto laten staan en de wandeling alsnog gaan maken. De bushalte is vlakbij dus vol goede moed stappen we in de bus naar Moos.
De busrit via de pasweg naar Moos is een beproeving. De chauffeur heeft vertraging en rijdt als Max Verstappen over de bochtige en smalle pasweg. Wanneer we heelhuids in het dorp Moos uitstappen zien we groen om de neus en zijn we blij dat onze maag weer tot rust kan komen. We zijn niet de enige ook onze medepassagiers hoor je over de roekeloze buschauffeur mopperen.
De bushalte ligt vlakbij de kerk en uiteraard nemen we eerst een kijkje voordat we de wandeling gaan starten.
De pfarrkirche Maria Himmelfahrt werd in 1402/1403 gebouwd in gotische stijl. De kerktoren is 52 meter hoog.
Het hoogaltaar stamt uit de baroktijd.
Na het bezichtigen van de kerk gaan we verder. De start naar de wandeling staat goed aangegeven, tot St Leonhard wordt er 2 uur wandelen aagegeven, aangezien wij de auto voor het dorp geparkeerd hebben komt er zeker nog 1 uur bij.
De toegangsweg tot de schlucht is nog geasfalteerd. We vinden er een informatiebordje over het ontstaan van de schlucht.
Tussen 1734 en 1745 werd er door de Mooserwirt Michael Hofer( restaurant eigenaar uit Moos) een grindweg aangelegd tussen St Leonhard en Moos. Goed begaanbaar voor voetgangers echter alleen in nood te berijden met een kar. Pas in 1900 werd er begonnen met de bouw van de huidige pasweg, Timmelsjoch, voor autoverkeer. De Timmelsjoch pasweg is in de winter gesloten. Vanaf 1935 is het dorp Moos goed bereikbaar over de pas.
Ondanks de wat donkere lucht achter in het dal is het warm en zonnig.
Op de uitstekende rotsen bij het begin van de schlucht bevinden zich submediterrane planten. Deze vind je normaal alleen in het Middellandse zee gebied of bij het Gardameer. Het is het meest noordelijke gebied waar deze planten voorkomen.
We steken via de brug de rivier de Passer over die de schlucht zijn naam geeft.
De wandelweg door de schlucht werd pas in 2015 voor iedereen begaanbaar gemaakt door middel van bruggen en staalconstructies.
De rots is volledig uitgesleten door het water.
Het ene moment loop je direct langs de rivier de Passer op een ander deel weer een stukje er vanaf.
In de schlucht liggen ook een aantal geocaches, niet allemaal even makkelijk bereikbaar en door het dwalen van de gps ook niet allemaal vindbaar.
De wandelweg door de schlucht is gevarieerd en waar nodig zijn er staalconstructies bevestigd. Mocht je de schlucht willen wandelen met een hond, houd er dan rekening mee dat de staalconstructies zijn voorzien van een soort gatenrooster. Voor honden niet fijn om over te wandelen. Wij tilde in het verleden Xela, onze Bayerische Gebirgschweisshond die helaas in 2022 is gestorven, over de lange stukken. De kortere stukken liep zij. In deze schlucht hadden wij Xela veel moeten dragen, de roosters zijn op sommige stukken zeker 50 meter lang.
Aan de overkant van de schlucht zie je de pasweg lopen.
De wandelweg gaat over staalconstructies, door het bos en over een steig.
Ondanks dat we diverse wandelaars tegenkomen is de schlucht niet overlopen.
De rivier de Passer welke de schlucht zijn naam geeft is ruig en dan weer rustig.
Het begaanbaar maken van de schlucht heeft 3 jaar geduurd. Het project startte in 2013 en in mei 2015 volgde de opening.
In de schlucht staat een oude elektriciteit-centrale die bezichtigt kan worden. De centrale is als monument blijven staan en was in gebruik van 1955 tot in de jaren 70. In het monument zijn ook wc’s aanwezig.
Wanneer je het monument gepasseerd bent, heb je het meest spectaculaire deel van de schlucht achter je liggen.
Tijdens de wandeling door de schlucht kom je geen horeca gelegenheid tegen. Een paar ondernemers uit de omgeving hebben samen met boeren de handen ineengeslagen en het gat opgevuld. Zij hebben in juli 2020 een Psairer Genussomat geplaatst. In de automaat vind je frisdranken en verse (gekoelde) regionale producten. Bij de automaat zijn picknicktafels geplaatst waar je de consumptie kan nuttigen.
Hier wordt de schlucht ook breder.
Wanneer we rechts van ons almweiden zien denken we dat we bijna in St Leonhard zijn. Maar schijn bedriegt we hebben nog een stuk te gaan.
Aan de oever van de Passer werd vroeger kalk gewonnen. De stenen gingen in een oven en moesten daar bij een temperatuur van 900 graden 3×24 uur bakken. Een bekende “Kalkbrenner” in het Passeiertal was de vader van Andreas Hofer, de vrijheidsstrijder. Later tijdens deze vakantie bezoeken wij het Museum Passeier waar je meer over deze vrijheidsstrijder te weten kan komen. Ook in Tirol Panorama in Innsbruck (zie verslag) wordt er uitgebreid aandacht aan hem besteed.
We komen door St Leonhard waar we op het terras bij het zwembad een frisje drinken. Wat jammer dat we geen zwemkleding bij ons hebben, een verkoelende duik met dit warme weer zou heel welkom zijn.
Omdat wij de auto geparkeerd hebben bij Sandwirt buiten het dorp moeten we nog 3,6 kilometer verder. Hierdoor komt onze wandeling op 10,1 kilometer in plaats van de 6,5 kilometer.
We laten St Leonhard achter ons en lopen in de warme zon, zonder beschutting, verder.
Gelukkig is hier ook een wandelweg en lopen we niet langs de drukke pasweg.
We bereiken restaurant Sandwirt. Het is 17 uur 15, om op de camping niet te hoeven koken, besluiten we hier te gaan eten. We vinden een plekje op het bijna lege terras. Dit levert bij ons nog geen vraagtekens op maar als de serveerster komt blijkt waarom. De keuken is maar tot 17 uur 30 open maar als we snel onze bestelling doorgeven wordt er nog een maaltijd geserveerd. We genieten van een uitstekende Wienerschnitzel en verlaten rond 18 uur 15 als laatste het terras van Sandwirt om terug te keren naar de camping in Naturns.