Oostenrijk zomervakantie 2010 Zillertal

Lekker vier weken ontspannen in het Zillertal en wijde omgeving

Vrijdag 20 augustus 2010

Eindelijk is het zo ver en gaan we op vakantie. Dit jaar leek het of het veel langer duurde dan anders omdat de juni vakantie door de opvoeding van Xela onze Bayerische Gebirgsschweisshund er bij ingeschoten is. Niet dat we klagen want andere mensen gaan niet op vakantie of slechts één keer. Voor ons is dit trouwens zeer waarschijnlijk ook het laatste jaar dat we vier weken achter elkaar op vakantie kunnen. Ons voornemen is om te genieten, de dagen te nemen zo als het komt en vooral lekker uit te rusten.

De eerste dag leggen we 440 km af en stoppen we bij camping Aumühle. Deze camping is in handen van Nederlandse eigenaars Frans en Astrid Wijnhoven. De camping is rustig gelegen en ligt relatief dicht bij de snelweg. De reden dat we hier neerstrijken en niet op onze vertrouwde camping bij heer Wolf in Montabaur is dat we dit keer een andere route rijden. De A3 kent zoveel wegwerkzaamheden dat we deze keer gekozen hebben voor de A61. Achteraf ook hier op vrijdag veel files en de route waar ongeveer 5,5 uur voor staat kost ons ruim 7 uur. Rond 17.45 komen we op de camping aan, zetten de caravan neer en gaan als eerste Xela haar broodnodige beweging geven.

Vanaf de camping kan je over een bruggetje het bos in wandelen. Het pad leid naar het dorpje nou zeg maar gerust gehucht Schweppenhausen. Tot onze verbazing worden we voor een gedeelte langs de spoorrails geleid. Erg druk bereden is het traject volgens ons niet omdat op sommige plaatsen de planten hoog boven de rails uitgroeien. Beneden loopt er een pad maar deze is dmv prikkeldraad en hekken afgesloten. Wij vermoeden dat de campingeigenaar bonje heeft met zijn buurman en dat er daarom geen recht van overpad verleend wordt. Wanneer we na de wandeling een hapje gaan eten op het terras van de camping vergeten we het te vragen, wel krijgen we te horen dat de spoorlijn die naar een kalkgroeve leidt niet meer in gebruik is sinds begin dit jaar. Tot dat moment reden er ongeveer vier treinen per week over het traject. 

Zaterdag 21 augustus 2010

Wat we anders nooit doen hebben we vandaag uitgeprobeerd en is uitstekend bevallen. Het campingrestaurant biedt voor Euro 6 per persoon een uitgebreid ontbijt aan. Gemak dient de mens dus na het heerlijke ontbijt wordt de caravan aan de Nissan gekoppeld en gaan we richting zuiden. Doel vandaag is camping Grüntensee in Wertach. Deze camping ligt aan een stuwmeer in de Ostalgau op 7 kilometer afstand van de A7. De rit gaat voorspoedig en rond 17.00 uur draaien we het campingterrein op. We zijn niet de enige die deze camping uitgezocht hebben. We sluiten aan in de file voor de slagboom.

Nadat we ons ingeschreven hebben gaan we de caravan installeren. Eerst moeten we nog even in conclaaf met twee Hollanders die hun auto geparkeerd hadden op onze kampeerplek. De plaatsen op deze camping zijn niet ruim zeker niet als je een luifel of voortent aan de caravan hebt. Voor de auto is dan nog weinig plaats. Wel beschikt deze camping over comfortplekken. Tegen een duurder tarief krijg je een grotere plek aangewezen. 

Direct vanaf de camping starten de wandelpaden. Wij geven Xela, die overigens een fantastische reisgenoot is en niet zeurt, haar beweging. We wandelen een stuk langs het meer en genieten van de bergtoppen die we in de verte zien. 

Op reisdagen nemen we meestal ons comfort en gaan lekker uit eten. Het weer leent zich er ook uitstekend voor, de temperatuur is ruim 25 graden. We strijken neer op het terras van de camping en worden aangenaam verrast als we de kaart onder ogen krijgen.

De eigenaar van de camping is een Griekse familie, naast de bekende Duitse (streek) gerechten worden ook Griekse specialiteiten geserveerd. Emmy kiest voor lamsvlees en Peter doet zich te goed aan Gyros en Souflaki. We zitten zo heerlijk op het terras dat we ons zelf trakteren op een ijskoffie, een goed einde van een geslaagde dag. 

Zondag 22 augustus 2010

Fris en monter worden we wakker. Vandaag gaan we richting het Zillertal naar onze favoriete camping Hell. De route voert terug naar de snelweg A7 waar wij over een nieuw stuk snelweg in no time de grenstunnel bereiken. Ondanks dat het zondagochtend is en we geen file verwachten mogen we toch aansluiten in de rij. Stapvoets gaat het richting de Fernpass. We vermoeden dat het komt door de blockabfertigung voor de tunnel echter als we de tunnel door zijn moeten we tot onze grote verbazing op de pas ook file rijden. Inmiddels heeft Peter deze pas al zo vaak met de caravan gereden dat hij probleemloos de pas af legt zonder dat de oplooprem van de caravan of de remmen van de auto heet worden. Wel ruiken we van sommige auto’s de remmen, deze chauffeurs moeten nog duidelijk aan het rijden in de bergen wennen. 

We arriveren bij de camping door de file wat later dan gepland. Wanneer we de voor ons zo vertrouwde afslag nemen en de camping naderen zien we een grote veranderingen. Er is een muurtje gebouwd om de parkeerplaats en ook het logo en de tekst welkom in diverse talen schreeuwt ons tegemoet. Wij vinden het niet mooi maar moeten wel toe geven dat het na later blijkt geluiddempend werkt. 

Ook bij de receptie is de roestige huisstijl doorgevoerd. We melden ons aan en hoeven geen plek uit te kiezen aangezien we gereserveerd hebben. We staan op dezelfde plaats als vorig jaar, Alte Wiese 23. We worden hartelijk ontvangen door Alois en Carin Hell de eigenaren van de camping die vandaag zelf de receptie bemannen. We rijden de camping op en als de caravan de pootjes uitgedraaid zijn kunnen we gelijk bij onze Duitse buren en inmiddels ook vrienden aanschuiven om in een heerlijk zonnetje te genieten van een koud biertje en een frisje. Dit is vakantie in optima forma. En dan te bedenken dat we nog vier weken te gaan hebben! 

Volgende pagina zomervakantie 2010